To Tμήμα Θεατρικών Σπουδών συμμετέχει και οργανώνει την Ελληνική Φοιτητική Συμμετοχή στην PQ23.
H μονόπλευρη θέαση του ιστορικού κέντρου της Aθήνας ως μνημειακού συνόλου -με αναγωγή κυρίως στην αρχαιότητα- καταστρατηγεί τον πλούτο και την ποικιλομορφία της βιωμένης εμπειρίας μιας σύγχρονης πολυπολιτισμικής πόλης με ετερόκλητα αισθητηριακά, αισθητικά και κοινωνικοπολιτικά ερεθίσματα. Μέσα από τη διερεύνηση των τόπων της πόλης ως αντιμνημείου, ως ζωντανής συνθήκης, παροντικού βιώματος και παραστασιακού δυναμικού, ξεδιπλώνεται μια πολυφωνική και συγχρονική, site-specific επιτελεστική χαρτογράφηση του κέντρου (και όχι μόνο) της πόλης αξιοποιώντας τις ανεξάντλητες δυνατότητες της διευρυμένης σκηνογραφίας και ενεργοποιώντας την έννοια της πόλης ως ζωντανού επιτελεστικού αρχείου. Εξίσου σημαντικό σημείο εκκίνησης ήταν οι πoλυπρισματικές διερευνήσεις του πολιτικού σώματος ως προσωπική και συλλογική σωματική γραφή στον δημόσιο χώρο και το χωρικό του πλαίσιο. Mια συγκέντρωση πολιτικών σωμάτων: πολιτικές της ταυτότητας, του φύλου και της σεξουαλικότητας, του έρωτα και της επιθυμίας, αυτοβιογραφικοί αναστοχασμοί και κοινωνικοί προβληματισμοί για τον αστικό εξευγενισμό και την αστεγία, τη μεταναστευτική/ προσφυγική κρίση, τη μιντιακή χειραγώγηση, την κριτική των εκπαιδευτικών και πολιτισμικών πολιτικών ως και επίκαιρες συμπράξεις με τις τρέχουσες κινητοποιήσεις διαμαρτυρίας του καλλιτεχνικού κόσμου. Η επιτελεστική συνθήκη αποτέλεσε καταλύτη για την ενεργοποίηση του δημόσιου χώρου και τη δυνατότητα ανθρώπινης επικοινωνίας και άμεσης αλληλεπίδρασης.
Eπιβλέπουσες φοιτητικής συμμετοχής
Μαρία Κονομή, Eπίκουρη Καθηγήτρια Σκηνογραφίας – Ενδυματολογίας
Δρ. Ίλια Λακίδου, Εργαστηριακό Διδακτικό Προσωπικό
Επιβλέπουσα καθηγήτρια πρότζεκτ Μαρία Κονομή
Eπικουρική συνδρομή Δήμητρα Νικολοπούλου, υποψήφια διδάκτωρ Τμήματος Θεατρικών Σπουδών ΕΚΠΑ.
Βίντεο / Μοντάζ Νικόλας Κλάδης, Θησέας Μαρκόπουλος, Γιώργος Τζανάκος
Φωτογραφίες Θησέας Μαρκόπουλος
Μοντάζ videoteaser Ίλια Λακίδου
Μουσική (VideoTeaser) Γιώργος Μπραουδάκης
Συμμετέχοντες/ συμμετέχουσες (Προπτυχιακό)
Η παράσταση βασίζεται σε μια συλλογή από εικόνες και αντικείμενα από τον αστικό χώρο της Αθήνας και τη σύνθεσή τους σε έναν ενιαίο χώρο, αναπαριστώντας και ανακατασκευάζοντας την πόλη ως το σπίτι μας. Συλλέξαμε φωτογραφίες από τις γειτονιές μας και από κεντρικά αστικά σημεία, μαζί με αντικείμενα που βρέθηκαν από τους δρόμουςτης πόλης, προκειμένου να συνθέσουμε την παρουσίασή μας. Στην performance χρησιμοποιήθηκε ένα χειροποίητο ραμμένο ύφασμα ως κεντρικό στοιχείο και ως σκηνικό φόντο πάνω στο οποίο συνθέσαμε ένα κολάζ από όλα όσα βρέθηκαν έτοιμα, από τις επιλεγμένες εικόνες και τα αντικείμενα. Η παράσταση υλοποιήθηκε στον Εθνικό Κήπο της Αθήνας, έναν σπάνιο θύλακα φυσικού περιβάλλοντος που έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τον πυκνοδομημένο αστικό ιστό της πόλης. Μέσω της επιλογής της τοποθεσίας, εκφράσαμε εμφατικά την ανάγκη αναζήτησης της φύσης, της ισορροπίας και της γαλήνης στην αστική ζωή.
Σύλληψη/ Performance: Bασιλική Αγγελούδη, Αλεξάνδρα Αλμπάνη, Ζωή Κελέση
Προπτυχιακό Πρόγραμμα Σπουδών
Η δράση μας έλαβε χώρα σε ένα ήσυχο σημείο στον Εθνικό Κήπο της Αθήνας. Καλώντας ένα μέλος του κοινού να αποδεχτεί την πρόσκλησή μας να τον θάψουμε ζωντανό, ο εθελοντής ανεβαίνει στο παγκάκι του πάρκου και με αργές, μακρόσυρτες κινήσεις τον τυλίγουμε με τη γάζα για να τον θάψουμε. Καθώς τον/την ακουμπάμε απαλά στο παγκάκι, βγάζουμε τα μαύρα μαντήλια μας και ξεκινάμε μια μακρά διαδικασία θρήνου. Κατά τη διάρκεια του θρήνου απαγγέλλουμε ένα συγκεκριμένο ποίημα του συγγραφέα/ποιητή Michel Fais, ενώ άνθρωποι από το κοινό πλησιάζουν για να τραβήξουν φωτογραφίες με τα κινητά τους τηλέφωνα. Αντιλαμβανόμενοι όλη αυτή την προσοχή, αρχίζουμε να εκτελούμε θρήνο για τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης: θρηνούμε ακόμη πιο δυνατά και πιο επιδεικτικά κοιτάζοντας τις κάμερες.
Σύλληψη/ Performance: Κατερίνα Γιακουμάκη, Γιάννης Γκιώνης, Δημήτρης Μάρκος Προπτυχιακό Πρόγραμμα Σπουδών
Υπάρχει στην Αθήνα μια πλατεία που πήρε το όνομα της από μία γυναίκα που ύμνησε το σώμα. Σε αυτήν την πλατεία λοιπόν εμφανίστηκαν κάποια Χριστούγεννα κάτι περίεργοι τύποι ντυμένοι Αγιοβασίληδες, μέσα σε πέντε λεπτά τοποθέτησαν ένα μεταλλικό γλυπτό και εξαφανίστηκαν. Το γλυπτό είναι μία αλυσίδα που κρατάει ένα κόκκινο μπαλόνι ή ένα κόκκινο μπαλόνι που σηκώνει μια αλυσίδα. Το μόνο που άφησαν αυτοί οι άγνωστοι μεταμφιεσμένοι ρομαντικοί είναι γραμμένο στη βάση του γλυπτού #to_mnimeio_tou_agnostou_kallitexni. Αν κανείς το πατήσει θα βρει στο διαδίκτυο ένα βιβλιαράκι με κάποια κείμενα και ποιήματα αφιερωμένα στην αλληγορία αυτού του κόκκινου μπαλονιού και της αλυσίδας του, ποιήματα και κείμενα για την αγάπη, την τέχνη και τον άνθρωπο. Όλο αυτό το project γεννήθηκε σε μία περίοδο επίθεσης της ελληνικής πολιτείας προς τους ανθρώπους που προτιμούν να βγάζουν τα χρήματα τους μεταφέροντας τους εαυτούς τους και τους υπόλοιπους που τους παρακολουθούν σε αυτές τις υπερβατικές πραγματικότητες. Έγιναν ένα ενωμένο πολιτικό σώμα απέναντι σε μία τιμωρία που τους επέβαλε το κράτος. Θεωρούμε ότι η δράση μας αντανακλά την ανάγκη έκφρασης και διεκδίκησης χώρου ύπαρξης για το κάθε πολιτικό σώμα, υπενθυμίζει την αναπόφευκτη πρόσκαιρη ύπαρξη μας και την αγωνία μας
Σύλληψη/ Performance: Μαρία Γεωργίου, Διαμάντω Νόστη, Αντωνία Τσίλι
Προπτυχιακό Πρόγραμμα Σπουδών
Το έργο διερευνά τις εξωτερικές εγγραφές του περιορισμού του πολιτικού και κοινωνικού υποκειμένου. Η performance έλαβε χώρα στην οδό Ερμού, ως δημόσια παρέμβαση, με πέντε περφόρμερ, δεμένους μεταξύ τους με ένα σχοινί, να προσπαθούν να κινηθούν στον κεντρικό εμπορικό πεζόδρομο, πασχίζοντας να συμβιβαστούν με μια πόλη που προβάλλει κυρίως εικόνες επιχειρήσεων και κατανάλωσης. Ένας από τους περφόρμερ πέφτει, ενεργοποιώντας τη συνάθροιση και τη συγκέντρωση της σωματικότητας και της υλικότητας της δυναμικής της ομάδας. Η πτώση ενεργοποιεί τη διχοτόμηση μεταξύ ισορροπίας και πτώσης και διανοίγει κάθε είδους αλληλεπιδράσεις και προβληματισμούς σχετικά με την κατάσταση του περιορισμού και του εγκλωβισμού με οπτικούς και σχεσιακούς όρους. Το πρόβλημα του περιορισμού, που έχει τις ρίζες του σε πολιτικοφιλοσοφικά πλαίσια, υποδεικνύει την επίδραση των εξουσιαστικών εγγραφών στο πολιτικό σώμα και γίνεται αντιληπτό ως πολιτικό από τη στιγμή που το ίδιο το πολιτικό σώμα αντιδρά, αντιστέκεται, δεν υπακούει, επαναστατεί, επαναστατεί. Η σύνδεση των ερμηνευτών/υποκειμένων υπό περιορισμό με το σχοινί, που τους αλυσοδένει και τους συνδέει, αφήνει ερμηνείες ανοιχτές και δυνατότητες σε εκκρεμότητα ως προς το μετασχηματιστικό αποτέλεσμα των πράξεών τους.
Σύλληψη/ Performance: Δαβιδία Βελαέτη, Κωνσταντίνα Δαρατσανίου, Αναστασία Λιώρη, Κατερίνα Σκυλογιάννη, Xαράλαμπος Χατζιδάκις
Η καθημερινή ζωή κινείται με γρήγορους ρυθμούς και η πανδημία του Covid-19 μας έκανε να επαναπροσδιορίσουμε τις αξίες μας ως οντότητες. Εκτελώντας την τελετουργική πράξη του πρωινού, τρώγοντας ψωμί και μαρμελάδα στον δημόσιο χώρο, η performance επανεξετάζει τη δημιουργία μιας κοινωνίας, μιας ταυτότητας εξίσου ατομικής και συλλογικής, ιδιωτικής και δημόσιας, διερευνώντας τρόπους συνύπαρξης στο σύγχρονο αστικό περιβάλλον, με όρους στοργής, αλληλεγγύης και τρυφερότητας προς τον άγνωστο Άλλο. Το body politic αφορά την έννοια του μοιράσματος του πρωινού και της στοργής μεταξύ μας και προς τους περαστικούς, καθώς και τη μέθη και τη συμμετοχή σε ένα μέρος της πολυσύχναστης Πλάκας ακριβώς δίπλα στη Ρωμαϊκή Αγορά. Η τοποθεσία που επιλέχθηκε σε αυτή την εμβληματική γειτονιά του ιστορικού κέντρου είναι ένας πολυεπίπεδος χώρος ανάμεσα σε μια μικρή πλατεία και μια αυλή πέτρινου σπιτιού, με επίκεντρο τα ερείπια του τζαμιού Κιουτσούκ.
Σύλληψη/ Performance: Έλλη Ανδριτσοπούλου, Λευτέρης Αργυρός, Άρτεμις Γιαννοπούλου, Πελαγία Μέμμου, Λήδα Ραπίτη
Φωτογραφίες: Εμμανουέλα Φορτούνη, Θησέας Μαρκόπουλος
Βίντεο τεκμηρίωσης: Κατερίνα Κουκουτσάκη
Αναζητώντας το "πολιτικό σώμα", παρατηρώντας τους χώρους και τους ανθρώπους τους, ο κοινός μας θεματικός άξονας επικεντρώθηκε σε ζητήματα δυνατότητας ή αδυναμίας ομαλής ένταξης του πολίτη στον αστικό ιστό της Αθήνας μέσω της ιδιοκτησίας, της σήμανσης, της σήμανσης, των δημόσιων χώρων (πεζόδρομοι, πάρκα, πλατείες), καθώς και μέσω των κοινωνικών δομών του κράτους, της εθνικής ταυτότητας και της νομιμότητας. Λανθασμένη ή παραπλανητική σήμανση, προβληματική αδειοδότηση, υποβαθμισμένοι χώροι και πλατείες, πλαστά ή χωρίς νόημα έγγραφα και ταυτότητες, παράνομοι μετανάστες ήταν μερικά από τα ζητήματα που αναδείχθηκαν. Η τοποθεσία που επιλέξαμε -η πλατεία Κουμουνδούρου- φάνηκε να παρέχει κατά κάποιο τρόπο αβίαστα το κατάλληλο χωροδραματικό/δραματουργικό πλαίσιο. Ο τόπος χαρακτηρίζεται από ένα ποικίλο και πολυπολιτισμικό ανθρώπινο στοιχείο: ένας τόπος όπου συγκεντρώνονται και ζουν πολλοί μετανάστες/πρόσφυγες διαφόρων εθνικοτήτων, ένας τόπος διαποτισμένος από διάφορες πτυχές αυτής της συνεχιζόμενης κρίσης. Μέσα σε αυτή την πλατεία οι περαστικοί αράζουν κάτω από τα δέντρα, οι μετανάστες παίζουν κρίκετ, ενώ τα παιδιά τρέχουν ανάμεσα στα παρτέρια και παίζουν με το χώμα. Η πλατεία διαθέτει επίσης μια έμφυτη θεατρικότητα και ένα ανοιχτό θέατρο με περίπου 250 θέσεις που βρίσκεται εν μέρει σε αχρηστία, χωρίς τακτικές εκδηλώσεις. Οι πρόσφατες διαμαρτυρίες του καλλιτεχνικού κόσμου στην Ελλάδα ενάντια στις εξευτελιστικές νομοθεσίες αποτέλεσαν ένα άλλο επίπεδο σημασίας για την performance, καθώς ενσωματώσαμε το σύμβολο διαμαρτυρίας της κόκκινης μύτης του κλόουν.
Σύλληψη/ Performance: Μαρία-Λήδα Διώχνου, Ειρήνη Καζαντζίδη, Γιώργος Μπραουδάκης, Γιάννης Τσιπτσής
Η performance έλαβε χώρα μέσα και γύρω από τη Στοά Αρσακείου στο κέντρο της Αθήνας, έναν οικείο χώρο με ιδιαίτερη πολιτισμική σημασία για την πόλη, καθώς φιλοξενεί εδώ και δεκαετίες την εμβληματική Στοά του Βιβλίου: έναν χώρο αφιερωμένο στις εκδόσεις και τις παρουσιάσεις βιβλίων, ένα ζωντανό κόμβο της κοινωνικής ζωής της πόλης. Τον τελευταίο καιρό, ο χώρος έχει υποβαθμιστεί όλο και περισσότερο, με τα καταστήματα να κλείνουν μετά τη μακροχρόνια οικονομική κρίση χρέους και την κοινωνική αποστασιοποίηση μέσω του Covid 19. Κατά την επιτόπια έρευνα γρήγορα διαπιστώθηκε από μια σειρά σύντομων συνεντεύξεων in situ, ότι το κτίριο θα ανακαινιζόταν ριζικά, χάνοντας τον χαρακτήρα του και μετατρεπόμενο σε πολυχώρο υψηλής γαστρονομίας. Το θέμα "μαγείρεμα με βιβλία" θεωρήθηκε έτσι μια εύστοχη παρωδία των στρατηγικών του εντατικού εξευγενισμού, της διαφήμισης, της σκουπιδοτηλεόρασης και της γυαλιστερής ανακατασκευής της πόλης της Αθήνας. Όλη η δραματουργία και η μουσική του έργου σχεδιάστηκε με τρόπο site-specific σε διάλογο με τον τόπο και τα διάφορα συμφραζόμενά του.
Σύλληψη/ Performance: Άννα Θεοδωρίδου, Διαμάντω Νόστη, Γιάννης Τσιπτσής
Πρέπει να καταλάβετε,
ότι κανείς δεν βάζει τα παιδιά του σε μια βάρκα
εκτός αν το νερό είναι πιο ασφαλές από τη στεριά.
Κανείς δεν καίει τις παλάμες του.
κάτω από τα τρένα
κάτω από τα βαγόνια
κανείς δεν περνάει μέρες και νύχτες στο στομάχι ενός φορτηγού.
Να τρέφεται με εφημερίδες, εκτός αν τα χιλιόμετρα που διανύθηκαν
σημαίνει κάτι περισσότερο από ταξίδι.
εκτός αν το σπίτι σε κυνήγησε στην ακτή
εκτός αν το σπίτι σου είπε
να επιταχύνεις τα πόδια σου
άφησε τα ρούχα σου πίσω.
να συρθείς μέσα στην έρημο
να περπατάς στους ωκεανούς
πνίξου
σώσε το
να πεινάς
ικετεύω
ξεχάστε την υπερηφάνεια
Η επιβίωσή σου είναι πιο σημαντική
από το ποίημα Home της Σομαλo/Βρετανής ποιήτριαςWarsan Shire που χρησιμοποιήθηκε στην performance
Σύλληψη/ Performance: Μαρία Γεωργίου, Μαρία Ραϊστέλλη, Αντωνία Τσίλι, Γιώργος Φολόκης
Θέλαμε να σχολιάσουμε την κατεδάφιση και το κλείσιμο σημαντικών θεάτρων -όπως το θέατρο Έμπρος- στην περιοχή του ιστορικού κέντρου, στου Ψυρρή. Τα κτίρια αυτά είναι μη αναγνωρισμένα μνημεία που δεν αξίζει να κλείσουν ή να κατεδαφιστούν για καθαρά οικονομικούς λόγους. Αφηγούμενη την ιστορία του κτιρίου του θεάτρου ως παραμύθι, η performance δημιουργεί μια αλληλεπίδραση των ανθρώπινων σωμάτων με το εξωτερικό αρχιτεκτονικό σώμα του, με αποτέλεσμα την από κοινού ενσωμάτωσή τους. Μέσω ενός συμμετοχικού καλέσματος προς το κοινό, οι θεατές βοηθούν να τυλίξουν το κτίριο με ένα ρολό χαρτί -με το κοινό να τυλίγεται επίσης κι αυτό-, κι έτσι αναδεικνύεται η σύνδεση κοινού-θεάτρου και η κοινή τους μοίρα. Στο τέλος, δύο περφόρμερ που συμβολικά εκπροσωπούν το θέατρο σπάνε τα "δεσμά" απελευθερώνοντας το κτίριο του θεάτρου: όπως το θέατρο μας δίνει ζωή, πρέπει κι εμείς να του δώσουμε πίσω ζωή.
Σύλληψη/ Performance: Στέλλα Καραγεώργη- Φιλοθέη Κοτζιά, Αγγελική Λαναρά, Φλώρα Φουστέρη
Συμμετέχοντες / Συμμετέχουσες
(Πρόγραμμα Μεταπτυχιακών Σπουδών «Ελληνικό και Παγκόσμιο Θέατρο: Δραματουργία, Παράσταση, Εκπαίδευση»)
Το “Lust Vote”[ Μια περιπατητική φωνητική performance για την elite και τον λαό] αποτελεί μια συνομιλία μεταξύ θεσμικού και καλλιτεχνικού χώρου, αφορά τη συνεύρεση καλλιτεχνών και εραστών, φορέων της διανόησης για έναν "τόπο" ου-τοπίας που πλέον δεν υπάρχει. Όπως δεν υπάρχει πλέον το ερωτικό σμίξιμο ως επιλογή αντίστασης στην ισοπεδωτική μοναξιά του δυτικού ανθρώπου. Όπως δεν υπάρχει πια και ανάγκη ή μέγιστη δυνατή συνθήκη άσκησης του πολιτικού δικαιώματος ως εκλέγειν και εκλέγεσθαι. Πρόκειται για έναν διάλογο με τη χρήση ενός αποδομημένου φωνητικού αυτοσχεδιασμού μεταξύ έρωτα και αν-έρωτα, δημοσίου και ιδιωτικού, πολιτικού και α-πολιτικούκαι εν τέλει αναφέρεται στη διάσπαση που μπορεί να βιώνει ένα σύγχρονο πολιτικό σώμα. Σημείο εκκίνησης για την ανάπτυξη της η διαρκής προσωπική μου αναρωτήση σχετικά με το τι συνιστά το πολιτικό σώμα, το οποίο φαίνεται να μένει αγκυλωμένο και διασπασμένο απέναντι σε μια κατακερματισμένη εποχή που επιτάσσει τον υλισμό και το κέρδος.
Σύλληψη/ Performance: Ελένη-Μαρία Αντωνίου
Η performance πραγματοποιήθηκε στη σκάλα εισόδου του μεγάρου της Παλιάς Βουλής. Η θεματολογία της έχει ως αφορμή την διαχρονική έλλειψη αξιόπιστου εκπαιδευτικού συστήματος με αποτέλεσμα την αδιαφορία για τον ορθό τρόπο γραφής της ελληνικής γλώσσας, και την απομάκρυνση και υποτίμηση της κλασικής παιδείας. Η στόχευση είναι ο αρνητικός σχολιασμός της πολιτικής εξουσίας και του κοινοβουλίου, που ουσιαστικά αδιαφορούν για την παιδεία ως πολιτισμικό δείκτη, γεγονός που καταλήγει στην εκκόλαψη αμόρφωτων και απαίδευτων πολιτών. Προβάλλεται το αρνητικό προτύπο ενός άνδρα, του οποίου η συμπεριφορά και εμφάνιση (το γρήγορο φαγητό που καταναλώνει, το άθλιο έντυπο που διαβάζει) έρχονται σε ολοφάνερη αντίθεση με την έλλειψη παιδείας και τον τρόπο που συμπεριφέρεται στα βιβλία και στο περιβάλλον: Για τις ανάγκες της performance χρησιμοποιήθηκαν, μια τσάντα ώμου, δώδεκα περίπου βιβλία, ένα burger και μια εφημερίδα και ένα μαύρο κοστούμι.
Σύλληψη/ Performance: Τηλέμαχος Αγγελής
Το ανθρώπινο γυμνό σώμα είναι ένα πολιτικό σώμα. A-shamed είναι ένας γυμνός άνθρωπος στο ιστορικό κέντρο μιας ευρωπαϊκής πρωτεύουσας που συνδιαλέγεται με την κοινωνία, τη θρησκεία και τη νομοθεσία. Με αφορμή την αίσθηση ελευθερίας μέσω της απέκδυσης σε μια παραλία γυμνιστών, η καλλιτέχνις διερωτάται τι είναι αυτό που διαφοροποιεί τον άνθρωπο από όλα τα υπόλοιπα έμβια όντα, με αποτέλεσμα να ενοχοποιείται η γυμνότητά του και να ενδύεται με αιδώ. Στο A-shamed, το σώμα είναι η αφορμή, το ζητούμενο, το όργανο, η λύση. Η performance “A-shamed” διαπραγματεύεται το ζήτημα της ελευθερίας και τα όριά της μέσω της απέκδυσης. Η ολοκλήρωση της performance κλείνει και τον κύκλο του σώματος: απελευθέρωση-ελευθερία-απελευθέρωση. Το A-shamed είναι η στιγμή της performance. Το σώμα είναι η στιγμή πριν και μετά το A-shamed... Άραγε, πόσα τετραγωνικά καταλαμβάνει η γύμνια;
Σύλληψη/ Performance: Όλια Γεωργιάδου
Συντελεστές: Μαρία Γεωργοπούλου, Τηλέμαχος Αγγελής, Αλέξανδρος Καραποστόλου, Σώση Βακούλα
H performance, WomanisholdingAHeart λαμβάνει χώρα σε ένα πεζοδρόμιο στο κέντρο της Αθήνας, μπροστά στο πολυκατάστημα Attica. Μια γυναίκα κρατά μια καρδιά, αφημένη στον δρόμο η ύπαρξη της, όπου σχηματικά δανείζεται την εικόνα της αστεγίας, αν και τα ρούχα της δεν μαρτυρούν κάτι τέτοιο. Η καρδιά της είναι η καρδιά του καθενός από μας, κάθε ένας από μας ως μια μεταβλητή θα μπορούσε να βρεθεί στην ίδια θέση ταξικά. Απαρατήρητη και μόνη. Το περιθώριο και η ταξική διαφοροποίηση μετουσιώνει τον άνθρωπο σε σκιά του εαυτού του. Ψάχνει κάποιον να την ζεστάνει, να της υπενθυμίσει την παρουσία της. Έτσι λοιπόν κρατά την καρδιά της και την δείχνει στον κάθε περαστικό. ¨Οπως για όλους έτσι και για αυτή αποτελεί ζητούμενο η υπενθύμιση της ανθρωπινότητας - πόσο μάλλον σε συνθήκες οριακής επιβίωσης, καθώς ο άνθρωπος διψά για αγάπη και αποδοχή. Ίσως έτσι αυτοπραγματωθεί με την υπενθύμιση της ύπαρξης του.
Σύλληψη/ Performance: Mαρία Γεωργοπούλου
Από τον κήπο του Λουδοβίκου στον κήπο των σύγχρονων ανακτόρων. Οι διαστάσεις του κήπου μεγεθύνονται, απλώνονται σε όλη την πόλη. Νέοι τρόφιμοι οι πολίτες και νέο μέσο παρακολούθησης και κατευνασμού των ζώων-ανθρώπων τα Μ.Μ.Ε. Οι σύγχρονοι «δημοκρατικοί» αυτοκράτορες παρακολουθούν και κατευθύνουν τις κινήσεις των υπηκόων τους μέσω οθονών. Ο τρόπος είναι απλός και εύκολος. Ο υπήκοος γίνεται δέσμιος της κοινωνίας του θεάματος, καταναλώνοντας την τροφή που του προσφέρεται από τους άρχοντες. Μέσα από το γυαλί μαγνητίζεται από είδωλα γεγονότων, ανθρώπων, καταστάσεων, ελκυστικά, προκλητικά, ανοίκεια. Τα σύγχρονα κλουβιά είναι φτιαγμένα από σαγηνευτικές εικόνες, ιστορίες που παράγουν αδρεναλίνη, ηδονή και λειτουργούν αντιστικτικά με την πραγματικότητα έξω από το κλουβί. Ο σύγχρονος αυτοκράτορας δίνει την επιλογή εξόδου από το κλουβί. Ποιος όμως είναι πραγματικά έτοιμος να έρθει αντιμέτωπος με την ελευθερία του;
Σύλληψη/ Performance: Aμέλια-Μαρίνα Ελευθεριάδου–Γιώργος Τάτσης
Mεταπτυχιακό Πρόγραμμα Σπουδών
Συντελεστές: Ευάγγελος Παπαδάκης
Η δράση επικεντρώνεται στη δημιουργία και τη χαρτογράφηση μίας διαδρομής με σημεία που έχουν προσωπική σημασία για εμένα μέσα στον αστικό ιστό της Αθήνας. Ένα μεγάλο work-in-progress που θα μεγαλώνει όσο κατοικώ στην πόλη. Αφήνω πίσω μου προσωπικά αντικείμενα, κάποιο σημάδι ότι αυτό το συγκεκριμένο σημείο σημαίνει κάτι ιδιαίτερο για εμένα, κάτι που μπορεί να δει κάποιος άλλος και να του κάνει εντύπωση για να ξεκινήσει μία παρόμοια σκέψη με εμένα, ή και να χαθεί για πάντα χωρίς να του δώσει κάποιος άλλος σημασία. Μία προσφορά στην πόλη που μας φιλοξενεί. Ένας τρόπος να ανασημασιοδοτήσω κεντρικά μέρη της Αθήνας και να διεκδικήσω το δικαίωμά μου να υπάρχω στην πόλη ως ξεχωριστή ατομικότητα. Έστω και για λίγα λεπτά ένας δημόσιος χώρος απέκτησε μια ιδιωτική, προσωπική σημασία.
Σύλληψη/ Performance: Μαρία-Σάρρα Καρπούζη
Η αυτοβιογραφική performance Οι τρίχες μου κι εγώ, αφορά την εμπειρία της γυναίκας που επαναπροσδιορίζει τη θηλυκή της ταυτότητα μέσα από μια περούκα όταν χάνει τα μαλλιά της από τον καρκίνο. Η performance δοκιμάζει τις αντοχές του κόσμου στη θέαση μας γυναίκας με σκουφί που περιποιείται την περούκα και τους συνειρμούς που αναδύονται. Πραγματοποιήθηκε μπροστά από ένα κομμωτήριο: στήθηκε το σκηνικό, δυο καρέκλες, ένα τραπέζι, αξεσουάρ, ταμπέλα και ως μουσική υπόκρουση έπαιζε το τραγούδι Το παράπονο σε στίχους του Ελύτη. Στην αρχή τοποθέτησα το γυμνό κεφάλι-στήριγμα της περούκας στη διπλανή μου καρέκλα και το κοιτούσα. Κάλυψα τα μαλλιά μου με ένα σκουφί, πήρα την περούκα και την τοποθέτησα στο βάση της. Ξεκίνησα να την χτενίζω και να την στολίζω σαν να ήμουν σε ένα εξωτερικό κομμωτήριο μπροστά από το κανονικό. Άλλοι προσπερνούσαν κι άλλοι στέκονταν να δουν τι γίνεται. Μια γυναίκα θέλησε να βάλει κορδέλα στην περούκα, ενώ μια άλλη απορροφημένη από το θέαμα, πέρασε το δρόμο κι ένα αυτοκίνητο την χτύπησε. Η δράση κράτησε μια ώρα συνολικά, με ένα διάλειμμα δεαπέντε λεπτών μετά το ατύχημα της γυναίκας.
Σύλληψη/ Performance: Μαρία Κορωνέλλου
Την νύχτα, τότε που όλα τα φώτα των μεγάλων εταιριών κλείνουν, στην πολυσύχναστη λεωφόρο, ξεκινά ένα κυνήγι του έρωτα με βάση το σώμα. Η μεταμόρφωση πλέον θεωρείται δεδομένη και σημασία έχει η πιο πετυχημένη μεταμόρφωση ενός άντρα σε γυναίκα. Στην performance που πραγματοποίησα το αυτοκίνητο λειτουργεί ως κουκούλι όπου ένας «καθημερινός» άνθρωπος μεταμορφώνεται σε μια «πεταλούδα» της νύχτας. Η μεταμόρφωση γίνεται ιεροτελεστικά και περιέχει όλα εκείνα τα «γυναικεία» στοιχεία που θα προσδώσουν μια πιο θηλυκή μορφή, όπως το κραγιόν, η περούκα, οι ψιλοτάκουνες γόβες, τα οποία αποτελούν μέρος της θεωρίας του Victor Turner περί «διαβατήριων τελετών» αλλά και της θεωρίας του van Gennep «προετοιμασία – δοκιμασία – επάνοδος» της διαδικασίας δηλαδή κάθε μεγάλης μετάβασης, αλλαγής, μεταμόρφωσης. Η διάβαση προς το πεζοδρόμιο είναι μια πορεία προς το διαφορετικό, προς το άγνωστο, εκεί που το μόνο σου όπλο είναι το σώμα σου. Η σωστή μεταμόρφωση, ωστόσο, πετυχαίνει όταν σταματούν αμάξια με τους οδηγούς να ψάχνουν τον αγοραίο έρωτα και η συγκεκριμένη performance ήταν επιτυχής, καθώς αρκετά αυτοκίνητα σταμάτησαν.
Σύλληψη/ Performance: Κωνσταντίνος Μακριδάκις
Στόχος της performance είναι να διανοίξει έναν διάλογο με την ίδια την πόλη, την αποϊστορικοποίηση που υφίσταται, τη συστηματική κυβερνητική προσπάθεια κατάργησης των κοινωνικών χώρων συνάντησης, την εξουδετέρωση της συλλογικής κοινής μνήμης και του αστικού εξευγενισμού. Παρατηρώντας την υφιστάμενη κατάσταση της πλατείας Εξαρχείων, το μεγαλύτερο μέρος της οποίας έχει καταληφθεί από το εργοτάξιο του επερχόμενου σταθμού μετρό που φρουρείται όλο το εικοσιτετράωρο από φρουρούς της ελληνικής αστυνομίας, αναρωτιόμαστε πόσο φυσιολογικό είναι ένας δημόσιος χώρος να προστατεύεται από τους ίδιους τους πολίτες και πόσο κοντά είμαστε στο να συνηθίσουμε και να ονομάσουμε την παραπάνω εικόνα ως «κανονικότητα». Η ένδυση με τη μορφή ενός ζώου θεωρήθηκε από την ομάδα ως ένας εύστοχος τρόπος να αναδειχθεί η ανοικειότητα που έχει επικρατήσει στην πλατεία και επιλέχθηκε η μορφή του κουνελιού ως ένα κατ’ εξοχήν σύμβολο του Παραλόγου. Συνεπώς σε μία σειρά παρεμβάσεων, τρία κουνέλια εμφανίζονται αιφνιδιαστικά στην πλατεία και αλληλεπιδρούν με τον χώρο, τους περαστικούς και τα επίσης ένστολα σύμβολα εξουσίας.
Σύλληψη/Performance: Στέλλα Μαγγανά, Αφροδίτη Μητσοπούλου, Αγγελική Στρατάκη
Η τρίπτυχη performance με τίτλο Uncaged βασίζεται στον αυτοσχεδιασμό, στην βιωματική εμπειρία και στην σωματοποίηση εννοιώνκαι έλαβε χώρα στο πάνω μέρος της Ρωμαϊκής Αγοράς διαγωνίως απέναντι από τον Παρθενώνα. Συνδυάζει την εννοιολογική και σωματική τέχνη με την πολιτική φιλοσοφία θέτοντας υπό διαπραγμάτευση τις έννοιες του εγκλωβισμού και του απεγκλωβισμού του πολιτικού σώματος. Στο πρώτο μέρος πραγματοποιείται η είσοδος του πολιτικού σώματος στον νέο τόπο, ο οποίος μετατρέπεται σε μη-τόπο λόγω της καταπάτησης των πολιτικών του δικαιωμάτων, απ’ όπου στη συνέχεια αποφασίζει να απεγκλωβιστεί. Στο δεύτερο μέρος τελείται η έξοδος του πολιτικού σώματος από τον μη-τόπο, ενώ στο τρίτο μέρος επιτελείται η μετάβαση του πολιτικού σώματος στον νέο πολιτικό τόπο κοντά στους πρόποδες της Ακρόπολης. Το τραγούδι Ανοίκειος Εγκλωβισμός δίνει το εννοιολογικό πλαίσιο της performance σε συνδυασμό με τις πολιτικές συνθέσεις Παλλόμενες ψυχές, εσύ και εμείς και Αδικία, δημιουργώντας ένα σύγχρονο ηχοτοπίο. Με τον πόνο, την αγωνία, την αγανάκτηση και την αντίσταση να εγγράφονται στο σώμα της performer καθώς σέρνεται στα ανηφορικά μονοπάτια κουβαλώντας πέτρες μέσα σε μια νάυλον σακούλα, το πολιτικό σώμα βρίσκετα σε αναζήτηση νέου πολιτικού χώρου.
Συντελεστές:
Σύλληψη/Performance: Μαρί-Σουζάν Μουζέλα
Βιολί, Τραγούδι, Σύνθεση τραγουδιού, Σκηνογραφία-κοστούμια: Μαρί-Σουζάν Μουζέλα
Μουσική Σύνθεση, Πιάνο: Χρύσα Μελισσάρη
Η performance “Peel onions, it’s your job!” έχει πρόθεση να παρουσιαστεί η εικόνα της γυναίκας την ώρα της επιτέλεσης μιας στερεοτυπικά γυναικείας δουλειάς: τον καθαρισμό κρεμμυδιών που συνδέεται με εικόνες πόνου, δακρύων, εγκλεισμού. Τα χέρια της γυναίκας, όμως, έχουν τη θέληση να επιτελέσουν κάτι άλλο μέσα από το οποίο θα αυτοπροσδιοριστεί με όπλο της τη γλώσσα και αυτό δεν είναι άλλο από τη γυναικεία γραφή. Πάνω σ’ έναν πάγκο λαϊκής, τοποθετούνται πέντε μπολ με κρεμμύδια και πέντε μαχαίρια. Οι δύο performers, μετά την εγγραφή των επιθυμιών τους σε μια λαδόκολα που έχουν απλώσει πάνω στον πάγκο, έρχονται μπροστά από ένα μπολ η καθεμία, παίρνουν από ένα μαχαίρι και αρχίζουν να καθαρίζουν τα κρεμμύδια. Όσο καθαρίζουν ξεκινούν να προσκαλούν τους θεατές σε μια συμμετοχική δράση επαναλαμβάνοντας με ρυθμό και εναλλάξ «Καθάρισε κρεμμύδια, είναι η δουλειά σου» και «Γράψε κι εκφράσου ελεύθερα».
Σύλληψη/ Performance: Κατερίνα Μπιλάλη, Γεωργία Κοκκίνου
Η πόλη και καθ΄ επέκταση ο αστικός χώρος αποτελεί έναν δομικό παράγοντα της αναπηρίας. Ο χώρος, μας λέει πού μπορούμε να πάμε, τί μπορούμε να κάνουμε, ποιοι και ποιες είμαστε. Οι κοινωνικές σχέσεις και αντιλήψεις, όπως αυτές για την αναπηρία, αλληλεπιδρούν με τον χώρο, δημιουργούνται, καθιερώνονται και αναπαράγονται ή ανατρέπονται μέσα από την οργάνωσή του. Η performance με τίτλο Please Mind The Gap θα επιχειρήσει μέσω μιας ενσώματης, βιωμένης εμπειρίας να επικεντρωθεί σε ζητήματα θέασης και πρόσληψης των δυσκολιών για άτομα με κινητικά προβλήματα στον δημόσιο χώρο, προτείνοντας μια διαδρομή που λαμβάνει χώρο περιμετρικά της αποβάθρας του μετρό. Στόχος είναι αφενός να υπογραμμιστούν τα εμπόδια που αντιμετωπίζουν τα άτομα με κινητικά προβλήματα που χρησιμοποιούν μη ηλεκτροκίνητο αμαξίδιο προσομοιώνοντας τις προκλήσεις πλοήγησης σε έναν δημόσιο χώρο. Αφετέρου, με τη χρήση των πινακίδων, στόχος είναι να προτρέψει το κοινό να αναλογιστεί τη σημασία της κινητικότητας και της προσβασιμότητας στην κοινωνία μας, θίγοντας παράλληλα πτυχές τόσο της αισθητικής της αναπηρίας όσο και των στερεοτύπων και προκαταλήψεων από την πλευρά της κοινωνίας, τα οποία αποτελούν καθημερινό βίωμα γιατους ανθρώπους με κινητικά προβλήματα.
Σύλληψη/ Performance: Γιώτα Παναγή
Ένα σώμα, «ξένο», σε αναζήτηση εναγκαλισμού. Ένα σώμα πανό καλεί σε μια ενώπιος ενωπίω «Συνάντηση» με το Άλλο, βάσει της ηθικής του Λεβινάς: «Όταν συναντώ ένα πρόσωπο ακούω συγχρόνως ένα αίτημα και μια εντολή που απευθύνεται στην υπευθυνότητά μου: να επιφορτιστώ με την φροντίδα του Άλλου». «Hug Me» είναι η εντολή. Ποιος σε ποιόν; Ποιος είναι το υποκείμενο και ποιος το αντικείμενο της αγκαλιάς όταν το Πρόσωπο εν τέλει είμαι Εγώ; Όταν ο Άλλος είμαι Εγώ; Ζητούμενο της πολυτοπικής site-specific performace είναι η δημιουργία μιας νέας πραγματικότητας μέσα από την ίδια την πραγματικότητα. Συνδυάζοντας την «συμβολική» γλώσσα (κατά Λακάν) του τόπου, του χρόνου, του σώματος με την «εικονοφαντασιακή» του περφόρμερ, γεννιέται ένα ανοίκειο τοπόσημο απέναντι στο οποίο ο θεατής αιφνιδιάζεται, σαστίζει. Κι όταν η αγκαλιά επιτελεστεί, ως μια βιωματική εμπειρία μιας ουτοπικής συνάντησης, η συνθήκη που λαμβάνει χώρα είναι ικανή -τόσο για τον θεατή όσο και για τον περφόρμερ-, να μας απαλλάξει από τον φόβο του Άλλου, που είμαι εγώ.
Σύλληψη/ Performance: Βαγγέλης Παπαδάκης
Το Πνεύμα-τελεστής είναι καλυμμένο με λευκό ύφασμα, παραπέμποντας σε άγαλμα προ αποκαλυπτηρίων ή μια Ερινύα που περιμένει τα τάματά της. Στα χέρια κρατάει έναν καθρέφτη, στον οποίο οι θεατές μπορούν να δουν τον εαυτό τους, με φόντο την πόλη. Μπροστά στην στατική μορφή του, υπάρχει μια επιγραφή που δηλώνει το ζητούμενο για την ολοκλήρωση της δράσης: “Tell Me Your Stories Of Abuse / Πες Μου Τις Δικές Σου Ιστορίες Κακοποίησης”. Η δράση απευθύνεται τόσο σε θύματα όσο και θύτες. Ο καλλιτέχνης, εμπνεόμενος από τη φωτογράφηση του Herbert List - Το Πνεύμα του Λυκαβηττού (1937), ζωντανεύει το Πνεύμα στον λόφο του Αρείου Πάγου. Ο επιλεγμένος λόφος βρίσκεται βορειοδυτικά της Ακρόπολης Αθηνών και σύμφωνα με τον μύθο ήταν το ανώτατο δικαστήριο της πόλης αποτελώντας το ιδανικό σημείο για την κοινωνική δράση της performance, που στόχευε στον προσωπικό καθαρμό από περιπτώσεις κακοποίησης.
Σύλληψη/ Performance: Ηλίας Σαπουντζάκης
Tο πολιτικό σώμα είναι το σώμα που σε κάθε του κίνηση, σε κάθε του στάση «υπηρετεί» μία πολιτική συνειδητά ή και ασυνείδητα. Σε αυτή την περίπτωση λοιπόν στην Ελλάδα εν έτει 2023 διανύουμε μία περίοδο όπου τους τελευταίους μήνες έχει ανακοινωθεί ένας νέος νόμος για τους καλλιτέχνες, που υποβιβάζει τις σπουδές και τα πτυχία τους. εξισώνοντάς τα με απολυτήρια λυκείου και υποτιμώντας έμμεσα και άμεσα τον κόπο, το έργο και τις σπουδές τους. Η performance κινείτει γύρω από τον χορό και από το πώς μπορεί να εκφραστεί μια πολιτική θέση και στάση, μέσα από τη θεματική του ονείρου. Το όνειρο του καλλιτέχνη να κάνει πράξη αυτό που σκέφτεται, αυτό που επιθυμεί και για το οποίο έχει κοπιάσει. Χορεύτριες από τρεις διαφορετικές σχολές «ενώθηκαν» για να χορέψουν για αυτή την θεματική, στο κέντρο της Αθήνας μπροστά στον κόσμο. Μια χορεύτρια ονειρεύεται να χορεύει μαζί με άλλα σώματα, ένα σώμα που κινείται και ονειρεύεται να είναι το επάγγελμά της χωρίς εμπόδια και υποβιβασμούς.
Σύλληψη/ Performance: Κατερίνα Τρίκογλου
Μουσική: Ermis- Honolulu, Τρύπες- Γιορτή
Χορεύτριες: Γαλανή Τζόρα, Δέσποινα Φακιόλα, Νίκη Μητσάκη, Ζωή Βόγκα, Κατερίνα Μπουροδήμου, Ελένη Ζωγραφάκη- Παμπούκη, Έλενα- Μαρία Μπουντάι, Ρία Κοκτσίδη, Ραχήλ Ρυμενίδη, Νεφέλη Κόλλια, Μίρκα Παλαβού-Χέσπερ.
Η performance Grapefruits or the Seasons in the City ήταν η συμμετοχή του Τμήματος Θεατρικών Σπουδών του Ε.Κ.Π.Α. στις live art δράσεις της Ελληνικής Φοιτητικής Έκθεσης στη Διεθνή διοργάνωση Prague Quadrennial 2023.
Η performance άντλησε έμπνευση από πηγές, όπως το κριτικό δοκίμιο του Κoρνήλιου Καστοριάδη «Η φαντασιακή θέσμιση της κοινωνίας», τη naif persona «Marcovaldo» (Italo Calvino) και το Fluxus artist’s workbook «Grapefruit» (Yοkο Ono). To καλλιτεχνικό έργο Grapefruits or the Seasons in the City προτείνει μια site specific performance από ένα ensemble καλλιτεχνών/ ιδών στο δημόσιο αστικό τοπίο της Πράγας και συγκεκριμένα στην αγορά Holešovice και στον ποταμό Μολδάβα.
Fluxus σημαίνει ροή, κίνηση, αλλαγή. Ως νέοι αλληγορικοί Μarcovaldos, οι performers εστιάζουν στην ενεργοποίηση του αστικού τοπίου και στη σχέση του σύγχρονου ατόμου με τη φύση, εξερευνώντας την τοπιογραφία και αναπτύσσοντας performance scores. Στόχος τους είναι η ανάπτυξη νοητικών και συμβολικών χώρων σε μια απόπειρα ποιητικού διαλόγου με την καθημερινότητα των αστικών ορίων.
Σάββατο 10.06, Κυριακή 11.06.2023.
Καλλιτεχνική επιμέλεια & ανάπτυξη project:
Δήμητρα Νικολοπούλου, υποψήφια διδάκτωρ του Τμήματος Θεατρικών Σπουδών ΕΚΠΑ
Καλλιτεχνική ομάδα:
Ελένη Αντωνίου, Μυρτώ Βασιλείου, Κωνσταντίνα Κουρούκλη, Αφροδίτη Μητσοπούλου, Αγγελική Στρατάκη, Αντωνία Τσίλι.
Video: Νίκος Κλάδης.
Η καλλιτεχνική δράση Grapefruit or the seasons in the city στην Πράγα υλοποιήθηκε με την οικονομική υποστήριξη της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του προγράμματος Culture Moves Europe.